شاعران جوان انجمن ادبی صبا. تربت جام

دلی که لبخند سر ریز را نشسته در سکوت دیده است، توانِ ماندن، گم شده ای که سالها پشت قاب های مثلا آرام آرمیده است.
و این یعنی زمزمه ی بهانه ای کودکانه که سر از خاکستر، سوخته، تافریادِ مدفونِ گذشته اش را بر سر چشم های هیز خراب کند. دیگر به چه زبانی ناگفته های هفت ساله ام را تعبیر کنم که به کسی بر نخورد!؟
وقتی سکوت می کنی تمامِ زمین بلعیدن بلوط وارم را چشم می کشند، چرا که رسالتِ بغض آلودی نگاهِ زخمی ام را سکوت کرده است. فراموشی ، یادگارِ شگرفی است که ابر، همچنان بر سرشان ، خاک می بارد و آینه هر آنچه دید را ندید! و حالا صحبت از شتری است، که سهمِ ذهنِ شاعری باشد؛ شاعری فراموش کار که خودش را نیز...
آری ساده بودم و تا الآن دستِ درستم سلامِ کسی را رد نکرده است. اما تقویمِ ناپایدار، هر سال تقدیرم را  به شهریورِ اردیبهشت، گره می زند تا تکرارِ مرداد، پاییزِ تبسمم را نخندد. و این یعنی بهار، سهم دست های تو  و زمستان همان شتری است که خوابِ مرا کابوس می کند.

به نام او

وقتی برای همیشه تو را باورم نبود زندان را تجربه می کرم در سن دوری از تو و این روزهای دردآفرین  دیگر به خاطر آوردنش هم ابروهایم را به جان هم می اندازد و متاسف تر از لبهای کویر خودم را می بارم که چرا زود  بزرگ نشدم ...

و این روز ها که قرار است قد بکشم دست های معترفم را راهی چشمان منتظر آسمان کردم که ببینند اگر چه خط خطی است و نا مفهوم اما زیر سطر های ناخوانای نگاهم اعترافی زلال خو کرده است تا باور دستان غزلم را نظاره باشی...

حرف آخر...

هنوز تا سحری ماندگار شبگردم                و روز و شب پی صبحی دچار می گردم

خدا کند ببری از دلم توهم را                     خدا کند سحری تا دلم تبسم را....

بخار می زند آه از نگاه آیینه                     و هفته کال تر از عصر های آدینه

چقدر فاصله هی اتفاق می افتد              به خشک شاخه ی دستم کلاغ می افتد

سحر.سحر غم فردا عجیب می بارد           و من تمام خودش را نجیب می بارد...

....                            .....                                .....                         .....

 و عصر ساعت 2 تا حدود تنهایی           خدا کند که همین روز ها شهید شوم...

              ....                .....                 .....                  ......