بوی جذبه ی مرامِ دست هات
از روزهای پیشاپیشِ تقویم
می کشانَدم پای دوباره ای که فراموشم کرد!!
سلام!
تازه تازه
از خاک رسیده ام!
از همین پریروزهای سرد...
تا شما که هزاره ای!
ولی دیر!
دوباره دیر!
جامانده ی هنوزِ87
آرزوی اجابتی تمام قد
می کشانَدش
تا پای آسمانتان...
...فروغ صبا...
دل سروده ای از جناب آقای گیسوری ...
قربانی صدها هزاران واژه ی تلخم
امشب یکی دارد برایم اشک می ریزد
افسون هرم هر غزل , خورشید چشم اوست
وقتی تمامش پا به پایم اشک می ریزد
تا می چکاند آه او از این صراحی اشک
در پیله می میرد دل پروانه ای غمگین
خاموش می گردد به دور ماه من خورشید
شب می خرامد در مدار عاشقان سنگین
نه ... کهکشانی تر ندیدم از دل تنگش
یا آسمانی تر از آن چشمان درویشش
در تنگنای هر دو لب صد غنچه سرگردان
آیینه در خود گم از این تصویر در خویشش
خم خورده همچون برج و بارو های جادویی
آن تیغ ابروی کمان , آن چشم ویرانش
همچون سکانس آخر و سرد درامی تلخ
ما را به یغما می برد هر پرده اکرانش
لیلای من در های و هوی مرگ بم مرده است
من له شدم زیر قطار مرگ نیشابور
ما را به شرع عاشقان سر می زند ای کاش
جا ماندگان از سونامی های عصر دور
قربانی ام , قربانی اعجاز بدنامی
امشب کسی دارد به پایم اشک می ریزد
بوی جنون در واژه ها پیچید و لیلایم
حتی اگر هم من نخواهم اشک می ریزد!
بعد از مدتها؛
سلام
به روزیم با سپیدی از سرکار خانم میرزاجامی
امید دارم دلنشینتون باشه ...
معرکه می گیری!
و پرسه زنان کوچه های آس و پاس
به نیشخندی کلاه دوره گردی ات را پر...
و همچنان از هوس لبریز
مضحکه می شوی!
و با صدای قهقهه شان دلت می گیرد
معرکه می شوی!
وقتی که مردم چشمانت به حالت می گریند!!
چه حس مشترکی است بین ابرها و شما،من
گمان کنم کلکی است بین ابرها و شما ،من
تو قهر... دل نگران من، و آسمان که سکوت است...
حقیقتی الکی است بین ابرها و شما ، من
دلی اسیر غم تو-عشق- این وصیت مبهم
تمام ماترکی است بین ابرها و شما،من..
دارد از دست تو می دزد دل تنگ مرا
ساعت شماطه دار خانه ی مادر بزرگ
هرچه می گردد،دلم از گیج، بی تاب شماست
سالها این هر شبِ افسانه ی مادر بزرگ...
در دلم هستی ولی دلتنگ چشمت...- این منم-
عشق،پاداش شبِ عیدانه ی مادر بزرگ
مادرم می گفت:نبضت تا زمان دارد بخواه
باش صاف و ساده همچون خانه ی مادر بزرگ...
بزرگیت را در آینه دیده ای ؟
و چشمانی که معصومانه به تو زل زده است ؟!
درست شبیه کسی که در تکرار بهار
همیشه زرد می ماند !
شاید شبیه من
و سبد هایی که به خواب نان فردا رفته اند
و تو خالی دست هایم را
به رسوا نشسته ای!
دوباره تکرار می شود
قصه از سر خط
بنویس...
مزرعه
داس
گندم
این واژه ها نان نمی شود به سفره ام!
وقتی که داس ها
در حسرت گندم بوی پاییز می دهند
هر سال
تو بزرگیت را در آینه می دیدی
و من کوچک شدنم را در بهار
که برهنه می ماندم
این فصل های زرد را ...
همچنان که برهنه
چشم هایم سقوط می کرد !
به روز می شیم با نوشته ای از سرکار خانم " سمیه شریفی "
" س.ش مزرعه "
به امید لبخند لذت نگاه بزرگوارتون
حیدربابا به گاه چکاچاک رعدوبرق
کامواج سیل غردو کوبد به صخره فرق
صف بسته دختران به تماشا شوند غرق
از من درود بر شرف و دودمانتان
باشد که نام من گذرد بر زبانتان
هنگام پرکشیدن کبکان به آسمان
از زیر بوته جستن خرگوش ، رم کنان
گاه شکفتن گل و گلخند بوستان
گر باشدت مجال ، دمی یاد ما بکن
شادی نثار این دل ناشاد ما بکن
وقتی ز « باد عید» کپرها نگون شود
جام «گل یخ » و « گل نوروز »بشکفد
ابر سفید جامه چلان ، دیده تر کند
آن کو به یاد ما سلامت بود به جان
آلام چو کوه کشد به آسمان
پشتت به پشت گرمی خورشید گرم باد
چشمان چشمه های تو گریان ، رخ تو شاد
نوباوگان ، به دسته گلم گو کنند یاد
بسپار بر نسیم ، که آهنگ ما کند
شاید که بخت خفته ی ما دیده وا کند
حیدر بابا ، امید که باشی سفیدرو
پیرامنت پر از گل و ریحان و باغ و جو
از بعد ما سلامتی توست آرزو
دنیاست مرگ و میر و ، قضا و قدر همه
خیلی یتیم و خیل دگر بی پسر همه
..... گوشه هایی از « سلام بر حیدر بابا » ترجمه ی ؛ کریم مشروطه چی
خوش باشید!
شهریار :
شاید شهریار را بتوان آخرین شاعر غزل سرای چیره دست در ادب فارسی نامید چرا که پس از او دیگر قالب غزل ، شاعر بزرگی به خود ندیده و علاوه بر این رفته رفته غزل جای خود را به شعر سپید و نیمایی سپرده و خود به شعرای سلف پیوسته است. شهریار شاعر شوریده ای است که همچون بسیاری از اسلاف خویش از عشق زمینی و مجازی ، به عشق آسمانی و حقیقی دست یافت و این عشق سبب شد تا گوهر وجودش در کوره سختی ها بگدازد و بر عیار آن افزوده گردد.
استاد شهریار در شهریور ماه ???? هجری شمسی (???? هجری قمری ) در بازارچه میرزا نصراله تبریز واقع درچای کنار چشم به جهان گشود . دوره کودکی استاد در آغوش طبیعت و روستا سپری شد که منظومه حیدر بابا مولود آن خاطرات است. پـدرش حاجی میرآقا خشگـنابی ، از سادات خشگـناب (روستایی در نزدیک یقره چـمن) و از وکـلای مبرز دادگـستـری تـبـریز و مردی فاضل و خوش محاوره و از خوشنویسان دوره خود و با ایمان و کریم الطبع بود. درسال ???? (هـ . ق) پدر ، سید محمد حسین را جهت ادامه تحصیل به تبریز باز آورد و او در نزد پدر شروع به فراگیری مقدمات ادبیات عرب نمود و در سال ???? (هـ . ق) جهت تحصیل اصول جدید به مدرسه متحده وارد شد و در همین سال اولین شعر رسمی خود را سرود و سپس به آموختن زبان فرانسه و علوم دینی پرداخت و از فراگیری خوشنویسی نیز دریغ نکرد که بعدها این تجربه در کتابت قرآن ، ثمر داد . در سیزده سالگی ( سال ????) اشعار شهریار با تخلص “بهجت” در مجله ادب به چاپ رسید . در بهمن ماه همان سال برای اولین باربه تهران مسافرت کرده و در سال ???? به واسطه لقمان الملک جراح دردارالفنون به تحصیل پرداخت . شهریار در تهران تخلص خود را پس از دو رکعت نماز و تفال به غزل حافظ به شهریار تغییر داد که باهمان تخلص نیز به شهرت رسید. تغییر تخلص شعری استاد شهریار را دوست ایشان آقای زاهدی چنین تعریف می کند : ” شهـریار نامش سید محـمـد حسین بهـجـت تـبـریـزی است. در اوایل شاعـری ” بهـجـت ” تخـلص می کرد و بعـداً دوباره با فال حافظ تخـلص خواست که دو بـیت زیر شاهـد از دیوان حافظ آمد و خواجه تخـلص او را ” شهـریار” تعـیـیـن کرد:
که چرخ سکه دولت به نام شهـریاران زد
روم به شهـر خود و شهـریار خود باش
شهریار در کنار سرودن شعر و تحصیل در دارالفنون به فراگیری موسیقی و علوم دینی نیز اشتغال داشت . وی از بدو ورود به تهران بااستاد ابوالحسن صبا آشنا شد و نواختن سه تار و مشق ردیف های سازی موسیقی ایرانی را از او فرا گرفت ، و همزمان در مسجد سپه سالار و د رحوزه درس شهید سید حسن مدرس به ادامه تحصیل علوم دینی پرداخت. در سال ???? با ورود به مدرسه طب ، زندگی شورانگیز و پرفراز و نشیب او آغاز شد . در این سال ها بود که شهریار دل در گرو عشقی نهاد که اگرچه فرجامی نداشت ولی وی را به عشقی والاتر و پرشکوه تر رهنمون شد اوکه تا کـلاس آخر مـدرسهً طب تحـصیل کرده و در چـند مریضخانه هـم مدارج اکسترنی و انترنی را گـذرانده بود ، د رسال آخر به عـلل عـشقی و ناراحـتی خیال و پـیشامدهای دیگر از ادامه تحـصیل محروم شده است و با وجود مجاهـدت هـایی که بعـداً توسط دوستانش به منظور تعـقـیب و تکـمیل این یک سال تحصیل شد، معـهـذا شهـریار رغـبتی نشان نداد و ناچار شد که وارد خـدمت دولتی بـشود. چـنـد سالی در اداره ثـبت اسناد نیشابور و مشهـد خـدمت کرد و از سال ???? در بانک کـشاورزی تهـران شروع به کار کرد. اصولاً شرح حال و خاطرات زندگی شهـریار در خلال اشعـارش خوانده می شود و هـر نوع تـفسیر و تعـبـیـری کـه در آن اشعـار بـشود به افسانه زندگی او نزدیک است و حقـیـقـتاً حیف است که آن خاطرات از پـرده رؤیا و افسانه خارج شود. گو اینکه اگـر شأن نزول و عـلت پـیـدایش هـر یک از اشعـار شهـریار نوشـته شود در نظر خیلی از مردم ارزش هـر قـطعـه شاید ده برابر بالا برود، ولی با وجود این دلالت شعـر را نـباید محـدود کرد. شهـریار یک عشق اولی آتـشین دارد که خود آن را عشق مجاز نامیده. در این کوره است که شهـریار گـداخـته و تصـفیه می شود. غالـب غـزل هـای سوزناک او، که به ذائـقـه عـمـوم خوش آیـنـد است، یادگـار این دوره است. این عـشـق مـجاز اسـت کـه در قـصـیـده ( زفاف شاعر) کـه شب عـروسی معـشوقه هـم هـست، با یک قوس صعـودی اوج گـرفـتـه، به عـشق عـرفانی و الهـی تـبدیل می شود. ولی به قـول خودش مـدتی این عـشق مجاز به حال سکـرات بوده و حسن طبـیـعـت هـم مـدتهـا به هـمان صورت اولی برای او تجـلی کرده و شهـریار هـم با زبان اولی با او صحـبت کرده است.
سلام
تبریک می گم به تک تکتون ماهی رو که گذشت
تبریک می گم عیدی که پیشاپیش نگاه پر محبتتون نشسته
بهانه ی امروز مژده ی تازگیه وب صباست با موضوع شاعر بزرگ که با « حیدر بابا » مشهوره
« محمد حسین شهریار » :
هرچند که مجموعه ی تلویزیونیش رو مطمئنم خیلی هاتون دیدید اما یه مدت حالو هوامونو به آسمون دلش گره می زنیم
همونطور که می دونید 27 / شهریور ماه جشن تولدش رو پیش روی داریم . پس این تازگی بی صوابم نیست!
خوشحالم که بازم به روی مهرتابانتون لبخندی زدمو سلامی عرض شد
همراه با شهریار لذت ببرید. راستی رنگ شهریار رو
قهوه ای انتخاب می کنم به رنگ
« حیدر بابا »
امیدوارم توی این چند مطلب ، هر چند کوتاه ، ذره ای از بزرگیشو یادآور شده باشم .
بازم با سهراب عزیز به روز خواهیم شد.
تا دوباره ای از سهراب
امید دارم خداوندٍ پشت دریاها
پشت شقایق ها و روی تمام کاج های بلند نگه دار چشم هاتون باشه.
دل نگرانیه سهراب یادتون نشه؛
چشم ها را باید شست!
آب را گل نکنید!
با ایمان به اینکه ؛
شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند.
سهرابی که فکر کنید سخت ترینهام آبی می شن
و این یعنی آرامش
یعنی خداوند...
