شاعران جوان انجمن ادبی صبا. تربت جام

 

سلام

با بهترین آرزوها

89 رو پیش پیش به تک تک صبایی ها و همراهاش تبریک می گیم

تمام اجزای تشکیل دهنده سفره هفت سین به نیلی در سفره قرار می گیرند. به طور کلی، قرار دادن خوردنی ها برای آن است، که در تمام طول سال جدید، زندگی و سفره شان دارای روزی و خبر و برکت باشد. قراردادن آینه برای یکرنگی و رفع کدورت هاست. تخم مرغ رنگ کرده به نیت برکت و روزی اعضای خانواده است و معمولا به تعداد افراد سر سفره می گذارند. شمع روشن به معنای روشنایی خانه و طول عمر اعضای آن می باشد. شمع های سر سفره هفت سین را نباید خاموش کرد. در غیر این صورت باید آنها را با یک برگ سبز و یا نقل و نباتی خاموش کرد و معمولا هم به تعداد افراد خانواده و یکی هم برای سلامتی و طول عمر امام زمان ( عج) در سر سفره نوروز شمع روشن می کنند. آب نشانه صافی و پاکی و گشایش در کارهاست. سبزه به معنای حیات و نشاط و شادابی است و ماهی قرمز به نشانه زنده بودن و پایداری و رنگ قرمز نیز به معنای شادابی و نشاط است و احتمال نیز بر آن است که از زمان سلطه اعراب در ایران ماهی قرمز جزو هفت سین به شمار آمده باشد چرا که در زبان عربی سمک به معنای ماهی می باشد.

 

امروز 25/آذر ماه / 1388

چند روزتا اول دی مونده و دقیقاً یک سال از دل ناگرونی دختری غریبه می گذره...

یک سال ... یک سال از آشوب دلی که بی دلیل ماتم گرفته بود می گذره ...

یک سال...

آه! و این قطره های شور طعمِ بی رنگِ پر دلهره ، حادثه ای برای خیس شدن داشت

حادثه ای مبهم ! که همه ی حاضرینش مات بودند

و یک جمله ... یک جمله ی پررنگ ... یک جمله ی پررنگِ متاثر

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

چرا ؟

چرا؟

تا شروع یک ماه شب طولانی ....

یک بالابلند شبی بی تکرار ...

چشم هایی غریبه ، خو گرفت با لرزش مجهولِ قدم های خسته ی بی علت!

خو گرفت با تشویشِ گنگِ دلی بی قرار ...

انتظار ... انتظار ...

و یک سکوتِ پر دردِ پر حرف !!

یلدای 87 شروع ناگهانی دور از وقوع...

اولین خوابِ اولین شب از اولین ماه آخرین فصل سال ،

                   یک سفر رو تو خودش نشون می داد...

یک خواب ، چند پرده برای کشیدن داشت

.

.

.

یک درد

       یک عشق

                 و تنها یک نفر که مثل هیچ کس نبود

یکدانه و برگزیده اش بود

     کسی که تمام نقش بود در تمام پرده های یک خواب !

                    کسی که مثل هیچ کس نبود

                                                  مسافر شد!

 تنها یک نفر ....

                تنها ....

اما تنها اون دختر نبود که این خواب رو می دید

شاید خیلی ها ... خیلی ها خواب رفتن یک نفر رو دیدند

یک نفر!    تنها یک نفر...

                              که برگزیده بود

                              تمام نقش بود

                    ... یکی مثل هیچ کس ...

اولین شب زمستانی ، دردی داشت تا حسرت

                        زنی در آستانه ی فصلی سرد!!

هر روز ... هر روز ... فقط یک جمله... یک جمله ی پر درد

                                 یک جمله ی پر دردِ تودار ...

          السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

روزهای دوباره ای می رسید ، دوباره ای که دیر بود

     دوباره ای که دور از وقوع حس می شد

     دوباره ای که دیر اما دوباره اتفاق افتاد

 ناگهانی که دوباره بزرگ ،

                  دوباره باشکوه،

                      دوباره عظیم وزید

     به روزهای « یکی مثل من » وزید

     به روزهای «  یکی مثل همه »

                             و دچار شدیم!

  دچار باهم نبودنی تلخ...

           و بهم رسیدنی بزرگ...

                  و تنها ماندنی همیشگی ....

         صندلی خالی کسی که هیچگاه...!!

   هیچگاه دیگر کسی نیست!!

فقط یک لحظه ... فقط یک آن ...

                           اجابت شد...

                   ... اجابت شد ...

               لرزش شانه های قامتی در برابر آسمان

          بزرگی کسی که مثل هیچ کس نبود

           گونه های سرخِ لبخندهای نجیب مردی

                                    اجابت شد.

 میلاد

       دهمین روز از سالروزهای حادثه ای سرخ،

   منتخبِ لحظه ای بی تکرار

                                    اجابت شد.

و دختری غربیه با یک ماه تشویش مجهول

                با یک ماه پریشانی گنگ

                                  تا وقوع ...

   جا مانده از کاروانی باشکوه!

   پشیمانِ حسرتی عمیق، از باور دهان های هرزه گوی شد!!

            که این فاصله ی تا ناکجا را در نگاهش گذاشت!

               و محرومیتی آشکار از نگاهِ آسمان دارِ بزرگ...

و حالا این قطره های شور طعمِ بی رنگ

                              که دیگر راه به جایی نمی برند،

                                               .

                                               .

                                               .

 کمر به اجابت احتمالی دختری در آستانه ی وقوع بالابلند شبی ،

       شاید دوباره بی تکرار

                       دوباره با شکوه

                                   دوباره عظیم بستند.

تمام این دلتنگی حرفی برای شنیدن داشت،

      به این امید که شاید چونان کودکی که مادرم نوید می داد:

          ... آخر شبها فرشته ها دفترتو خط می زنن ...

 بیایو این بغضو که وقتی رو برای سر رفتن در برابرت نداشت

                                                       خط بکشی

         تا منم تو دل خودم ، پیشِ عزیزِ مهربون اجابت بشم

                                                          بیا ....

          ساعت به وقت اتاق من : 12 روز مونده به اولین سال دلتنگیت

                   اولین تولد رفتنت رو بهت تبریک می گم

            

   دلنوشته ی دلنشینی که پیشاپیش نگاه بی کرانتونه

                                                  از بهترین های صباست ؛

          شبیه جاده ای متروکه بودی!

                                 غبار انتظارت را تکاندم

         و با هرم نفس های عبورم

                           تو را تا سیب ، تا حوا رساندم

                                        شب تردید و در گل ماندنت را

                                       به مرز بی سر انجامی کشاندم

         ته گلدان ایوان نگاهت

                               شمیم زندگی را پروراندم

                                                 تو لبریز از گذشته ، سرد ، بی روح

                                                    ولی در ذهن فردایت نشاندم

                                     جنون اضطرابت ، داغ تر هی ...

                                                      تو را زین خواب تاریکت پراندم

   شب کابوس چشمانت شکستُ

                         همیشه ، تا ابد دلداده ماندم

                                       چو آوار لطیف و خیس باران

                                     خودم را تازه ، بی اندازه خواندم.

 

                    سرکار خانم آمنه اسکندری

                                              شاعر‍ الهام های آسمانی

 

منتخبی از نوشته های صبا

               ابری از بوسه خورشید دلش سر برود ...

                   و دلش در یک بوسه ی دیگر برود ...

        تشنه ی سیلی یک ابر و او لج نکند

                   باد را گفته کسی در پی هاجر برود

       « قاصد تجربه های همه تلخی »که نگفت

                       قاصدی هم به هوای نفسی گر برود ...

                            مثل پیراهن یوسف که به یعقوب رسید

          دیده ها روشن از این وادی باور برود

              « باغ بی برگی » و آن خنده ی تلخی که نشست

                      بر لب جوی که یک عمر فراتر برود

                       « از صدای سخن عشق » دلش می گیرد

             شاعر خسته به دنبال خود آخر برود

                          « من به دنبال کس مثل خودم می گردم »

                                                  نه دلی تنگ که از شاعری ام سر برود

            سرکار خانم عصمت عصمتی « ع . سارا »

 

 

 

 دل سروده ای از صبایی های محترم

                         پیش کش نگاه بیکرانتون ...

 

                  در دل انگیز هوایی که رو به فردا می رود

                   و بارش خاطرات

                   به چهارراهی می رسم

                                                   که هیچ راهم نیست

                                 در این خسته روزگار

                                      عابران سربه زیر که چه حیران قدم می زنند

                      هوا دل انگیز است

                                      اما هوایی که می شوی

                                    هیچ آسمان و نسیمی طربی به دل نمی زند

                 دلم شور می زند

                             تمام نان ها بی نمک شدٍ

                                                          و نمکی ها بی نان ...

           مانده ام !

                            مانده ام !

                    نفرین کدام زمستان ، دامانمان را گرفت

                                    که سوزش هنوز به دل مانده ؟

             و این شور دل

                              به زخم می زند

                                                به سوز می زند

               و باز دوباره

                                       حسرت بارانی که نمی بارد !

  

               سرکار خانم سمیه میرزاجامی « س . ساغر »

 

وای باران باران
شیشه ی پنجره را باران شست
                                       از دل من اما 
                                                     چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

                     آسمان سربی رنگ

                                                      من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

           می پرد مرغ نگاهم تا دور

                                          وای ، باران
                                                                باران                   

                                                                 پر مرغان نگاهم را شست.

            خواب ، رویای فراموشی هاست

                                                خواب را دریابم

                                                        که در آن دولت خاموشی هاست

       من شکوفایی گلهای امیدم را در رویاها می بینم

       و ندایی که به من می گوید ؛

                                      « گرچه شب تاریکست

                            دل قوی دار ،

                                                سحر نزدیکست »

        دل من در دل شب

                      خواب پروانه شدن می بیند

                               مهر در صبحدمان داس به دست             

                                                          خرمن خواب مرا می چیند

               آسمانها آبی

                           پر مرغان صداقت آبی ست

                       دیده در آینه ی صبح تو را می بیند

از گریبان تو صبح صادق

                  می گشاید پر و بال

                                          تو گل سرخ منی

                                          تو گل یاسمنی

         تو چنان شبنم پاک سحری ؟

                          نه

                                از آن پاکتری

          تو بهاری ؟

                     نه بهاران از توست

                                                      از تو می گیر وام

                           هر بهار این همه زیبایی را
                                                    هوس باغ و بهارانم نیست

                                                                     ای بهین باغ و بهارانم تو !

منتخب بهاری بارانی ، در زردی پاییز

                                             از «‏ حمید مصدق »

                                                            لذت ببرید

 

 

                       بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند

               سالها ، هجری و شمسی ، همه بی خورشیدند

                     از همان لحظه که از چشم یقین افتادند

                       چشم های نگران آیینه ی تردیدند

                      نشد از سایه ی خود هم بگریزند دمی

                   هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند

                    چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود

                     همه از دیدن تنهاییٍ خود ترسیدند

                       غرق دریایٍ تو بودند ولی ماهی وار،

                      باز هم نام و نشان تو ز همه پرسیدند

                 در پی دوست همه جای جهان را گشتند

                      کس ندیدند در آینیه ، به خود خندیدند

                     سیر تقویم جلالی به جمال تو خوشست

                     فصلها را همه با فاصله ات سنجیدند

                   تو بیایی همه ی ثانیه و ساعت ها

              از همین روز ،همین لحظه ،همین دم عیدند

                                           بهترینی بود از برترین های مرحوم قیصر امین پور

                                    

                        پیشاپیش عیدتون لبخند

                                امیدواریم خدای عزیز و مهربان بهترین هارو براتون رقم بزنه

                                                            شاد باشید

      

شب است و شاعرانه کویر خیس چشمانت را شاپرکم...

وجودم پرپر پلک زدن های دیروز هایی شد که به خیرگی فردا را اتظار می کشند...

و سقوط غزل نشینی را در کوچ شبانه ی چشمهات تجربه شدم...

خشک ترین فصل غزل خیز من تنها با تو به بهار می رسد...

و این دست خط های زمخت که نامردانه فهمی برای تو ندارند هیچ بودن یکی مثل هیچ کس را به

پوچی می رساند

دست خط هایی که خط دست است و خیال دل و بی هیچ اندیشه ای بر کاغذ سروده می مانند...

گیج گیج دستم کاغذ را گریه می شود و سیاه قلمی بازی زندگی را استادانه به سخره میگیرند تا دلیلی

بر بی ربط جمله پشت جمله آمدن...

روزی که خاک تمام ذهنم را مدفون شود....

شاید آن روز آنها یک صدا تو را بخوانند....

و من را بیابند...

ولی چه دیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــر....!!!

                                                   به یاد « شهید میلاد لرزان »

                                                                    پیش پیش

                                                                                   « تولدت لبخند »

قطار می رود !

تو می روی !

تمام ایستگاه می رود !

و من چقدر ساده ام ،

که سالهای سال

در انتظار تو ...

کنار این قطار رفته ایستاده ام،

و همچنان

به نر ده های ایستگاهٍ رفته

تکیه داده ام !!

یکی از بهترین های مرحوم « قیصر امین پور »

 

هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم اندوه من انبوه تر از دامن الوند بشکوه تر از کوه دماوند غرورم یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است تنها سر مویی ز سر موی تو دورم ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش تو قاف قرار من و من عین عبورم بگذار به بالای بلند تو ببالم کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم   احتیاج به توضیح نیست همین بس که ، لذت ببرید.