نفرین به بودنت
زیبای بی معنی
دلداده نگاهت
سخت است دل کندنم
که بوده ای ؟
اسیر مانده متروک خاطره
به دار آویخته از ...
گذشته شوم تکراری
شوری ، به شوری نگاه شیرین
و وای بر تو ...
به شور بختیم پیوند می خوری !
دلم دوشیزه ی دست توست ،
مرنجانش .
س . بارون
عنکبوت من !
تارهای خوشبختی ات را ،
پاره نکن .
زندگی ؛ دام نیست .
ع . سارا
کلاف سردرگمی را می مانی
که گربه ای هم
خیال بازی گرفتنش را ندارد .
ع . سارا
ته مانده خیالت
یا تفاله حرف هایت
کدامم ؛
فقط حرف ربط داده به انتظارم
آنقدر انتظار کشیدم
تا ، معتاد شدم
ترکم مکن !
ترکم بده. س . بارون
در هوایی که پریدن هم جرم‍‍‍‍ُ ...
برگی از آغوش تو افتاد !
زمان تا عمق شکستن رفت ... بی آنکه تولد مرگی را بشنود
بارانی بارید و ندانستم ،
کار ما زیر باران چه بود ...
ک . 2 الف ک
قصه ی آدم ...
میان آدم ... تا ... حوا ...
فاصله ها هوایی می شوند ....
حوا ، سیب سرخ ....
آدم : لعنت به روزگار ....
... حوا زمینی و قصه اش قدیمی ...
و آدم هایی که ، زنجیر زنجیر
به خواب می روند ...
آدم ! چندی است آدم نبوده ای ! ....
س . بارون
پاکن کوچکی هایم را بر می دارم ،
بر بزرگی ات می کشم
ناشناس شوی!
عمودی ،
افقی ،
حتی مورب ،
چیزی شبیه نیست.
تا آرام زوزه های ضمخت روز .
تا پهنای تباتب نگاهی که عدم می دید .
یا کندن نم زجر از گونه های یکی مثل من .
پاکن کوچکی هایم را بر می دارم ؛
ببین .....
فروغ صبا
آخر خط...! ؟
عمر به نیمه می رسد
سال میان تنهاییم می میرد!
تو میان افکارم .
و این ثانیه ها بی صدا می گذرند
تو ، نگران تنهاییت
من دلواپس مجنونی که هر روز از فرو افتادنش
قلبم می ایستد !
عمر به نیمه می رسد !
تو در ابتدای منی ،
که خواب آشفته ام را آرام آرام می سازی .
صدای قلبم را گوش کن !
می شنوی ؟
دوستان سلام این اثر از خانم بهادری از اعضای انجمن ادبی صبا است امیدوارم لذت ببرید و نظر هم بدین.
بودنم را بهانه ای
و نگاهت ،
چونان پرنده ای در اوج
هلال غربتم را سنگی می زند .
میان رنگین های تصنعی بودم ،
لطافت معنا شدی رهایی بخش از هرآنچه دچار ...
حس ترد زندگی
ادامه ها را
زیر دندان تازگی مزمزه می کنم
عصاره ای بر فروغت بپاش از حضور تا بماند .
فروغ صبا
ملّا ممّدجان
شاید در کوه های هندوکش کشته شده باشی
با موشکی که چشم هایت را هزار بار تکثیر کرد.
شاید در راه قندهار قنداق ها تو را گرفته باشند
و ترانه هایت
که یکی
یکی شهید شدند.
شاید «قندور»
شاید «سالنگ».
اصلاً شاید زنده باشی
شاید در «گوان تانامو»
دست هایت را بسته باشند
پاهایت را بسته باشند
چشم هایت را بسته باشند.
مردی از خیابان های «کلن» می گذرد
مردی با شانه های تکیده می گذرد
مردی که ترانه ندارد
و «آیه» ندارد...
شاید تو باشی.
«آیه» گفته بود:
«بیا بریم به مزار...»
کاش به «مزار» می آمدی
کاش نمی آمدی
کاش می دانستم
مزارت کجاست؟
«ملّا ممّدجان»
سید الیاس علوی.
ممنوع منم
ممنوع نیستی که بچینمت
این جا هم که بهشت نیست
تا گناه مادر را
تکرار کنم
… رنگ صلح چشمهایت
دهان تنهاییام را
آب میاندازد
به شاخهات نرسیده ، میلغزم
همیشه لغزیدن
بهانهی خوبی است
برای فشردن دستی که دوستش داری !
وسوسهی چیدن
رها نکرد ؛
رهایت نمیکند …
بچین !
ممنوع منم که بچینیام !
فاطمه روزبهانی
