شاعران جوان انجمن ادبی صبا. تربت جام

سلام به دوستان.

مهم دیدم که یکبار دیگر چند پست قبلی ام را که در صفحه ی اصلی کانون ادبی است بار دیگر در کارگاه شعر بیاورم بنا به اهمیت آن.امیدوارم که شاعران جوان در غزلیات امروزی خود نهایت دقت را به عمل آورند.

غزل فارسی با همة فراز و فرودهایش همچنان به عنوان قالبی پویا به حیات خویش ادامه می‌دهد و با اقبال شاعران و مخاطبان شعر فارسی مواجه است. جریانهای شعری نیمایی و سپید نه تنها غزل را تضعیف نکردند و به حاشیه نراندند بلکه به ظرفیتها و تواناییهای این قالب نیز افزوده و فضا را برای هنرنمایی بیشتر شاعران غزل سرا فراهم آوردند. نمی‌دانم اصطلاح غزل امروز تا چه اندازه درست است. آیا قید امروز معنایی خاص را در پس پشت خویش دارد یا صرفاً وجه تمایزی است برای غزل دیروز و امروز، که غزل دیروز نیز خود جای تفسیر و تأویل دارد. غزل پست مدرن، فراغزل، غزل سپید، غزل خودکار و ... عناوینی هستند که مدتی است مطرح شده‌اند و پیروان آنها برای خود مانیفست و بیانیه نیز دارند و هر کدام مشخصات خاصی را برای غزلشان برمی‌شمرند. مجموع همة این مانیفست ها غزل امروز را تعریف می‌کنند. منوچهر نیستانی، هوشنگ ابتهاج، نوذر پرنگ، حسین منزوی، عمران صلاحی، علیرضا طبایی، محمد سلمانی، سیمین بهبهانی، محمد علی بهمنی، قیصر امین پور و تعدادی نامهای آشنای دیگر در عرصة غزل امروز خودنمایی می‌کنند. استفاده از زبان گفتار از نکات بارز و برجستة غزل امروز است ، اما استفادة بیش از حد و افراط در به‌کارگیری تعابیر و اصطلاحات کوچه بازاری گاه غزل امروز را به سطحی نازل کشانده و استواری شعر فارسی را زیر سؤال برده است. نگاه زمینی و سطحی به مقولة عشق و اروتیسم آشکار و بی‌پرده از آفتهای دیگر غزل امروز جوان است که گاه غزل را در هر دو حوزة صورت و معنا به ابتذال می‌کشد. نکتة مهم در غزل جوان امروز سطحی بودن و شعاری بودن اغلب غزلهای سروده شده توسط شاعران جوان است که به آفتی برای شعر این قشر بدل شده است. غزل از زمان رودکى تا حافظ سیرى صعودى داشت و به انواع صنایع لفظى و معنوى آراسته شد. کلمه ها به تناسب حروف، معنى و موسیقى با هم ربط یافتند ، به گونه اى که هر کلمه، کلمه هاى متناسبى را احضار مى کرده است. براى مثال «چشم» به اعتبارهاى مختلف کلمه هاى «سیاه»، «نرگس»، «گریه»، «جادو»، «ابر»، «چشمه» و بسیارى دیگر از کلمه ها را احضار مى کند. غزل حافظ اوج این کاربرد و بهره بردارى و در ضمن خلاقیت از مجموعه هاى خویشاوند کلمه ها است. امید شاعران جوان امروز با نگاهی ژرفتر به درون خویش به وصف موضوعاتشان از طریق غزل بپردازند.

برگرفته از وبلاگ کارآگاه شعر

دلم شور می زند!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

حالم به هم می خورد............................

از همه ی...............................

کاش تمام این اداها تمام می شد....................

حالم از ادا به  هم می خورد................

حالم از کسایی که خودشونو به خاطر ادا مخفی می کنن به هم می خوره...........................

دلم شورر می زنه............

شاید نیم ساعت دیگه بیش تر طول نکشه.......................

هی بچه های کوچولو در پیکر های بزرگ!هی کسانی که فقط بچه ها را بد نام می کنید!من می بخشمتان!

هی!کسانی که زندگیتان از لجن و کثافت پر شده ! من می بخشمتان!...........

کور خواهند شد این چشم ها! شک نکنید!

پ.ن:حق بده بعد از یک هفته ؛بعد از یک هفته کلنجار که همه چیز را از سرم بیرون کردم و آخر هفته می بینم که منو... تمام شد! ولی اوضاع دوباره دارد جوری پیش می رود که طبق معمول یک چیزی باشد که ما عاشقیت یادمان نرود!حق بده که این طوری حرف بزنم!حق بده که بترسم!

فائقه از بچه های بلاگ اسکای

...

از کجای این قصه باید شروع را آغاز کرد که پایانش انتهائی نباشد...!!!

از کجای خودم به درد بنشینم که غصه ها را سر بسته و بی صدا زمستان وار بخوابانم تا مبادا از فریاد سکوتم بایستند و شب های بی تو را غروب گونه به خون نکشند...!!!

تو از کدام مشرقی که نیامده تمام من را غروب بخشیدی حتی چشم هایم که به تلالو هر شبه ات ستاره وار آسمان را قدم می زدند تا مگر در مدار چشم های تو ... نزدیک می شدند و هی می باریدند...!!!!

تو کجای این برهوت مخفی شدی که... نه !! برهوت خوب نیست !کجای این جهنم دره افتاده ای که هیچ راهی به تو پل نمی شود و هیچ جاده ای به چشم تو ختم نمی شود....

آه! که هر چه به تو فکر می کنم از خودم فراموش میکنم!

حقیقت است که اگر به درد های بزرگتر فکر کنی درد های کوچک خویش را فراموش می کنی ...اما ! بگو درد من که دوری توست چگونه می شود که فراموش کنم!!!

تو ... تو به بلندای نگاه خمیده ام همیشه سرفراز می مانی چه من به قله ی نگاهت برسم و چه در دامنه ی دامن دستانت یخ بزنم و همانجا فسیلی از عشق را به یادگار برای آفتاب تو بگذارم تا شاید در لحظه ی آب شدنم هی بگریم و هی بگریم و هی بمیرم

و البته زنده می شوم چراکه اینگونه مردن را می طلبم....

آی !  لیلای شیرین !!! من فرهاد مجنونم که متفاوت تر از خودم عزم تو را دارم و برای رسیدن به تو از هر چه کال بودن است

 میگذرم...

هر چه می توانی قد بکش.....

تا رسیدن چیز دیگری ندارم

می رسم و تو تعجبت را با تبسمی ملوس نشانم می دهی

همین روزهای آخر برف رسیدنم را خبرت می کنم

دستان بهاری ات و لبخند تابستانی ات و خنده های پائیزی ات را فرش کن که

.... آمدم...

تو دریای من بودی آغوش باز کن                                         که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

                                                                                                                      دکتر حمیدی

                                   (( گیاه شعر  ))

چهار چوب واژه ها:

                        تنگ

                               و شعر :

                                               قربانگاه زندگی .

من در اسارت !

              تو مجهول می مانی !

                                       واژه ها  !

                                               شعر !

                                        تو !

                                                  خدا حافظ  نه به جهنم .

 خانم جوان

شک داشتم .

به تقدس احساست

که وبال دلم بود.و از قامت لرزانم بالا می رفت

و تو . .

در قربانگاه خاطرم        

به انتظار

فاتحانه به پیروزمندی احساست

نگاهم می کنی !

ایستاده ام .

بی هیچ حرفی

وآدم های جهنمی !

گرداگردم جمع اند.

و تو . . .

با همان غروری که ممنوعش کردم!

به زلالی خاطرت سوگند خوردی:

که حتی مردان جهنمی...

همچون نجیب زادگان با تقوا

تو را سجده کردند

یوسف خداییمسرگردانیم را باور کن

به خاطرت باران می شوم

                                                س .باران     (( عضو انجمن))

                                              بانو

           چرا دستان تو سرد است بانو ؟

               غم باران جوانمرد است بانو

               ندانستی که پشت دست شبنم

               تمامی خواهش و درد است بانو

               نگفت سر دلش را با تو گلدان

               که پیش چشم .گل زرد است بانو

               تمام آرزوهای محالم 

               اسیر دست نامرد است بانو

               ولی از این گذشته راز تو چیست !؟

               چرا دستان تو سرد است بانو ..!؟

                                                          ه.ع  غروب